Kostgangers

Op ongeveer 100 meter afstand van ons prachtige plekje aan het strand ligt het restaurant van de camping, ook aan het strand. En aangezien we geen zin hebben om te koken of te BBQ-en lopen we langs het water daar naar toe.
Je kunt er voor kiezen om binnen of buiten te zitten maar de temperatuur is nog steeds prima dus wordt het buiten onder de overkapping zo goed als aan het water.
Er staan van die tafels met banken waar je met 8 man aan kunt zitten, voor diegene die weleens in Oostenrijk komen, s’zomers of s’winters, weten wat ik bedoel.
Eten en drank worden besteld en even later zijn we heerlijk aan het genieten van al het lekkers wat op tafel wordt gezet.
Naast ons zit een echtpaar, met hond, te eten en vrij snel wordt ons duidelijk dat het Nederlanders zijn.
Zij, een klein onooglijk vrouwtje, met onverzorgd haar met wat haarspelden hier en daar bij elkaar gestoken en een jurk uit het jaar stillekes. Ze zou zo uit Coronation Street weg gelopen kunnen zijn.
Hij, twee meter groot, met een blauwrode verlopen kop van het jarenlang veel, te veel roken en zuipen en spierwit, eingzins vergeeld, krulhaar wat al lange tijd geen kapper meer had gezien. Echt zo’n gepensioneerde bootwerker waar de uiterste consumptie datum allang van verlopen is.
Man en vrouw zitten zwijgzaam tegenover elkaar en eten beide hun bord leeg.
Zij met haar gezicht 5 centimeter boven het bord, want ja groter is ze niet, en ze prikt en propt het eten in haar mond en kleine snelle halen.
Hij met zijn gezicht 60 centimeter boven het bord dus iedere hap was al koud voordat hij het in zijn mond had.
De hond krijgt af en toe wat vlees toegeworpen wat hij dan ook gulzig naar binnen schrokt. En als er een andere bezoeker met een hond langs komt en het hondje begint te blaffen dan roept, of eerlijk gezegd schreeuwt, het vrouwtje met een van drank en rook doordrenkte stem: STIL JIJ, HOU OP, STIL JIJ.
Hier en daar valt spontaan wat bestek uit handen van etende bezoekers en een kind begint zowaar te huilen.
Als beide klaar zijn wordt er nog een sjekkie gedraaid, maar dan zo een met veel vloei en weinig sjek, zo’n vies plat nat stengeltje waar ze beide met bruin / vergeelde vingers aan zitten te lurken.
Om tussen de tafel en de bank uit te komen vergt enige moeite omdat ze ook nog aardig in genomen hadden.
Terwijl zij onze kant uit stommelt, duidelijk onder invloed, vraagt ze: were do you cum frum ??
Willem antwoord: uit Nederland.
Roept zij luid en duidelijk: LIK ME HOL....NEDERLANDERS.
Wij kijken verbouwereerd naar haar op, en Iris zegt direct: Nou, liever niet.
Haar man komt met het hondje terug gelopen en vraagt waar uit Nederland.
Willem zegt: Eindhoven
Zegt zij: wij uit Ijmuiden, wij hebben alles in Ijmuiden, strand, water, de grootste sluis enz. dit terwijl ze onze tafel vast moet houden om niet om te vallen.
Zegt Willem: wat doen jullie dan hier.... en daar hebben ze geen antwoord op.
Eindhoven PSV, zegt Willem nog, nee wij hebben Telstar zegt de man en loopt met hond richting zijn slaapplaats, zij kijkt hem na en loopt vervolgens ook aan, ondersteund door tafel na tafel en roept na 50 meter nog : ohja, HOUDOE !!
We hebben de rest van de avond gegierd van het lachen.
Hilarisch gewoon.
En zoals een bekende persoonlijkheid ooit zei:
Onze lieve heer heeft rare kostgangers, je kunt er af en toe een tegen het lijf lopen.